viernes, 14 de abril de 2023

Vento ferido

 "Sentíu os labios dela que se pousaban nos seus. Foi como un trallazo. Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón."

                                               Carlos Casares

                                               Editorial Galaxia

5 comentarios:

  1. Un libro de relatos tristes, algo violentos, daquela época de posguerra, de tabernas, de violencia, época gris, con personaxes afoutas, con finais tristes.
    Carlos Casares é un dos meus escritores galegos favoritos. Gústame a súa tenrura, a súa mirada realista, a súa dor. Lembro perfectamente onde estaba (nunha excursión en Portugal), cando o noso profe de Historia de América nos anunciou que morrera. Tan novo. Con tanto que lle quedaba por dicir.

    ResponderEliminar
  2. Recuerdo que se suspendieron las clases en su momento...desconozco si se ha puesto en relieve su figura en las escuelas como en mis tiempos de estudio a Blanco Amor , Méndez Ferrin...
    Sé que en Ourense hay un recorrido literario de su obra.
    Una pena que se fuese tan joven.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Las escuelas infantiles de la Xunta llevan el nombre de una de sus obras, A Galiña azul, por eso son conocidas como as galiñas...

      Eliminar
  3. Teño moi bó recordo da obra de Casares en xeral (como columnista, tamén), e desta en particular, aínda que non a describiría como triste, mais sí como melancólica.

    A súa obra encaixou moi ben co meu adolescente fuxindo da infancia, e continuou acompañándome co paso dos anos.

    Gardo unha resposta súa manuscrita á carta ao director de La Coz de Galicia que lle enviei nunha ocasión...

    Non coñecía a orixe do nome das galescolas: fermosa homenaxe!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, melancólica, esa é a palabra.
      Non, as galescolas era como se chamaban en época de goberno do BNG e o PSOE. Ahora son as Galiñas :). Cousas da política.

      Eliminar