A poesía de Olga Novo ule a maquinaria agricola, a familia, a piñeiro, a veciñanza, a sexo e a agro; todo iso tratado cun profundo amor, como quen acariña ao seu porco por derradeira vez e chora por él antes de matalo, para ter comida ese ano. Son poemas vivos, feitos de agarimo e observación profunda de lazos que unen a persoas de maneira invisible ata despois de mortas. A poesía de Olga Novo é rural, morna e saudable, coma o aire fresco da aldea de Vilarmao, que a viu medrar sen libros, entre cans e vacas.
Falla fan valentes coma Olga que fagan valer a poesía dos lugares aos que poucas veces se regresa por vergoña... A natureza habitada desaparece coa nosa connivencia de urbanitas afirmando a cidade como única realidade, mentres cremos avanzar navegando sobre artificios. Grazas, Su. Viva o arrecendo aínda vivo do rural!
A poesía de Olga Novo ule a maquinaria agricola, a familia, a piñeiro, a veciñanza, a sexo e a agro; todo iso tratado cun profundo amor, como quen acariña ao seu porco por derradeira vez e chora por él antes de matalo, para ter comida ese ano.
ResponderEliminarSon poemas vivos, feitos de agarimo e observación profunda de lazos que unen a persoas de maneira invisible ata despois de mortas.
A poesía de Olga Novo é rural, morna e saudable, coma o aire fresco da aldea de Vilarmao, que a viu medrar sen libros, entre cans e vacas.
Falla fan valentes coma Olga que fagan valer a poesía dos lugares aos que poucas veces se regresa por vergoña...
ResponderEliminarA natureza habitada desaparece coa nosa connivencia de urbanitas afirmando a cidade como única realidade, mentres cremos avanzar navegando sobre artificios.
Grazas, Su.
Viva o arrecendo aínda vivo do rural!