jueves, 16 de febrero de 2023

Un elefante na sala de estar

 "Pregunteille a papá cal fora a miña primeira palabra e quedou calado un tempo longo, e despois díxome que non se acordaba ben, que seguramente fose algunha desas -mamá, auga, pan- e daquela decateime de que hai moitos recordos de min que mamá levou con ela."

                                        Berta Dávila

                                        Edicións Xerais de Galicia

8 comentarios:

  1. Un bo libro dirixido ao público xuvenil, que trata a temática do suicidio dunha muller adulta. Muller, nai, esposa, amiga, paciente, que un día calquera, decide rematar coa súa vida. Parte dos que quedan relatan a súa reacción, manifestando de paso o vínculo que tiñan con ela e a súa opinión sobre tal acto. Sobre as súas causas. Sobre as posibles consecuencias.
    Recibiu o Premio Xuvenil Jules Verne, en 2021.

    ResponderEliminar
  2. Hola Olga, pues puedes conseguirlo a través de Amazon, por ejemplo. Este es el enlace del editorial que lo ha publicado, que es una editorial gallega (de momento no se ha publicado en español, que yo sepa), donde puedes encontrar algún dato más: https://www.xerais.gal/libro.php?id=6881129

    ResponderEliminar
  3. Moi interesante a aproximación de Dávila a ese público xuvenil tan difícil de compracer, e non digamos se o suicidio asoma...

    Dende logo, o parágrafo que citas, Su, é moi evocador, mais ao non tela leído, non podo opinar.

    Aínda así, penso no delicado (ocórrenseme moitos calificativos máis...) que é lograr achegarse, sen impoñer criterio de adulto, á rapazada.

    E digo esto cando aínda non recuperei a cordura despois de ver hai un par de días 'Aftersun', da directora Charlotte Wells.

    Ás veces penso que non sempre axuda asomarse a eses mundos tan persoais ou introspectivos... É coma se deixase diluir a perspectiva propia en vivencias non sempre asumibles.

    Necesito comediaaaaaaa. Menos mal que chega o carnaval!!! Filloas e orellas!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aftersun realmente fantástica , me encantó cómo introduce las canciones y la importancia de las mismas en la historia, intentaré verla de nuevo ya que tiene mucha miga.
      La muerte siempre está presente y más en una cultura como la nuestra.
      Y los datos de suicidio son terribles en Galicia , así como en países más "desarrollados" el otro día un paciente me dijo que si volviese el hambre y la pobreza se terminaban los suicidios , ya que él decía que la gente no tendría tiempo para plantearse nada que no fuese sobrevivir ...

      Eliminar
    2. A min gústame asomarme a eses mundos persoais e introspectivos e ver cómo resolven ou deixan sen resolver os seus problemas, cómo se enfrenta á vida e a seguridade da morte e se hai drama, mellor, hahaha.
      Intentarei ver a peli, xa que a poñedes tan ben...
      No descarto que ese paciente tuyo tenga algo de razón y que en otras épocas fuera así, barri, aunque si volviera el hambre ahora mismo y la pobreza extrema, creo que , tal y como hemos sido criados, teniendo casi de todo y dando tanta importancia a los sueños, no sé yo si la mayoría estaríamos preparados para enfrentarnos a la cruda realidad y si no habría suicidios en masa.. no sé no sé...

      Eliminar
  4. Un clásico dos nosos maiores, Barrilete, ese 'nós non tiñamos tempo para a depresión'; antes dos anos 80, prácticamente nin existía, e a saúde mental era algo de países máis 'modernos'. Pero todo chega cando abres portas...

    Os datos de suicidio están ben claros dende hai anos... A cuestión quizáis esté en cómo empregalos en beneficio das persoas; ademáis, os medios de comunicación seguen a xogar en contra dunha información máis transparente nese sentido, creo. Eu entendo a morte voluntaria como unha consecuencia do sinsentido no que convertemos a estrutura social, un certo xeito de selección natural no que, unha vez máis, perden os débiles. A negación do suposto éxito da meritocracia.

    'Aftersun' é das túas, Su, sen dúbida: drama ten dabondo!.

    Eu creo que, de chegar fame e pobreza xeneralizada, estamos preparados por décadas de series distópicas, a pandemia coas súas vacinas, ou mesmo tantas e tantas cancións pop melancólicas, que se nos din que ao fondo daquel burato hai que ir canto antes, alá que iremos. Estamos sendo 'pasivizados' dende hai décadas... e gústanos!

    Menos mal que está a ilusión da lotería, que se non...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Solo existen las estadísticas de los suicidios , ya que la prensa no puede informar de los mismos , así como muchos de los "problemas" técnicos en los metros es alguien que se ha tirado a la vía...pero no se puede hablar de ello. El efecto llamada...
      Todos siempre somos mucho más fuertes de lo que creemos.

      Eliminar