miércoles, 8 de noviembre de 2023

Vuelta a empezar

Foto: Elena Dean @bicodepulga

Poco se habla de lo bonito que es caminar sin rumbo. Ser un paseante vagabundo, una flecha que sale disparada en múltiples direcciones, como le gustaría a Sylvia Plath, un flâneur. La de cosas que uno puede ver, sentir, escuchar, imaginar y encontrar mientras camina en la búsqueda de nada. Un vecino, por ejemplo, que siempre pasea mirando al suelo, se encontró una cadena de oro, con su Cristo crucificado y todo. Una amiga, que jamás vuelve caminando a casa, se chocó con 50 euros la noche que, sin que nadie supiera por qué, se le dio por ir "dando un paseo." Caminar así, a lo loco, trae suerte. Y además, te pone el culo duro. A mí me ha gustado vagar por las calles de siempre, escuchando música con los cascos, imaginando que vivía otra vida y que era una persona diferente, quizá especial. Aunque esa época pasó, no la de salir a vagabundear con mi verdad a cuestas. Pero siento que, paso a paso, buscando nada, puede que un día me tope con algo que en realidad, estaba deseando encontrar sin saberlo. Entonces se habrá roto la magia. Y tendré que volver a empezar de cero.

14 comentarios:

  1. Un día te toparás con ese billete de lotería premiado...ya verás 😊

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Y me pondré tan feliz y tan nerviosa, que lo guardaré en un bolsillo e irá a la lavadora, con consecuencias catastróficas, jaja. Ay. Que diosito te oiga :)).

      Eliminar
  2. El pasear es un lujo , la verdad es que a mí me gusta mucho por las ciudades , no soy yo muy de naturaleza...
    Me gustaba mucho no llevar reloj...y no atender al tiempo, era un lujo...
    Quizás esté año toque ...☺️☺️☺️

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Esa es la actitud, barrilusqui :) Va a tocar y luego nos dedicaremos sólo a deambular por las calles¡!

      Eliminar
  3. Yo el único lujo que me permitiría si fuese rico sería tener chofer 😂😂😂 lo demás no cambiaría mucho 😊😊😊.
    Pues veremos si tenemos suerte ☺️☺️☺️.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Yo creo que pretendo con ello ser un poco mas libre, no tener horarios, vagabundear más, hacer lo que quiera cuando me salga del potorrillo¡!¡ ¿Me volvería gilipollas¿? No sé, pero estoy deseando averiguarlo, jajaja

      Eliminar
  4. Hay que probar de todo ☺️☺️☺️ el dinero da tiempo, no la felicidad pero si tiempo☺️☺️☺️
    La gilipollez se cura así que tranquilidad 😂😂😂.
    Voy contar una anécdota que me pasó el otro día en una estación de buses , intentaron hacerme un favorcito , metiéndome el morro y ofreciéndome un favorcito oral ...el chico se confundió de persona 😂😂😂 la verdad es que me hizo gracia la cara que se le quedó cuando le dije que iba ser que no...parece que esa estación era un epicentro de citas...yo veía mucha gente esperando el bus y que pocos subían 😂😂😂...mi sino...😂😂😂

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jajaja mal, barrilete. Desperdiciando oportunidades¡! En las estaciones de buses, sobre todo, te encuentras a cada personaje...y un par de veces me ha pasado pagarle el billete a chavalitas q llegan al bus sin un duro :, ante la posibilidad de q se queden tiradas. Y como no tengo bizum, me piden el teléfono para quedar y devolvérmelo, pero nunca pasa, la verdad :). Así se pierde la fe en la humanidad...

      Eliminar
    2. Yo te tengo mucho éxito con mi mismo sexo 😂😂😂 Bastante más que con el contrario 😂😂😂 desde sacerdotes , camioneros , malabaristas, todo muy variado.
      Yo fe en la humanidad no tengo ninguna...
      A mi me divertía mucho la decadencia e inmundicia de las estaciones antiguas parecían sacadas de una peli de cine negro , esos baños eran inenarrables 😂😂😂
      En Madrid hay una sala en Méndez Álvaro donde a la gente que tiene billete para primera hora la encierran en una habitación con los pasajeros que quieran con cámaras cual gran hermano , la idea siempre me pareció loquísima😅😅😅

      Eliminar
  5. Gústame camiñar sen destino coa única preocupación de non me extraviar (aínda máis 🤦); disfruto case de calquera lugar, pero síntome máis acollido en espazos naturais, mentres que nas cidades, especialmente nas grandes, estou tan pendente da carteira que seguro que se me nota a leguas a aprensión...

    Eso sí, non me sorrí a fortuna dos que atopan cousas de valor; supoño que será algo así como falla de proactividade cara ao que perdan os demáis 😅.

    Coas estacións imaxino que aínda que mellore a hixiene, os criterios dese deseño unificador cada vez máis presente na obra pública, e incluso a puntualidade, seguirán a ser lugares con aquel curruncho onde atopar a verdade oculta do decorado da urbanidade, e no que alguén busca a alguén... A sordidez xa sería aportación persoal do recordo, supoño.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aínda che quedan moitos anos de camiñar pola natureza. Quen sabe se algún día atopes un corno de cabra, haha. Non perdas a esperanza de atopáreste a ti mesmo, tampouco :).

      Eliminar
  6. Se me atopo a min mesmo, igual levo un susto jajaja... E co corno de cabra, que me recomendas que faga? 🙄

    Non sei se será mellor investir nun chofer, como di Barrilete... 😅

    ResponderEliminar