miércoles, 22 de junio de 2022

Perros

 

Fotografía: efialtes_fernando gonzález


Me encantan los perros. El ruidito mimoso de los cachorros cuando los coges en el regazo y los acercas a ti. Las travesuras de los primeros años, cuando mordisquean las zapatillas y zarandean las escobas con furia. Los lametazos. Acariciarles la barriga cuando se tumban boca arriba y te abrazan con las patas. Sus bostezos. Sus eructillos y sus pedos apestosos. La alegría que manifiestan en los recibimientos y la pena que transmiten en las despedidas. Su manera de enterrar los huesos. Su trufa húmeda. La expresividad de sus ojos. Su lealtad. Esa manera incondicional de querer. Los ladridos. 

Aborrezco la violencia ejercida sobre ellos, las tormentas que los atemorizan, los petardos que los aterran, a aquellos que organizan peleas, a quienes no los acarician, el moquillo, la rabia y los tumores. Detesto el abandono, la maldad y el tráfico.

Si pudiese reencarnarme, lo haría en perro. En uno como el de la foto, probablemente sin raza, posiblemente con nombre. Sería un Toby o una Laika, y me tumbaría como él al sol, para disfrutar de la tarde y de aquellos que pasan, sacan una cámara e inmortalizan tu mirada perruna, cargada de desconfianza, sorpresa y soledad. 

17 comentarios:

  1. Ay!!! Los perretes!!! 😍Junto a los gatetes, mi gran punto débil en la vida. Una frase que me encanta es: "mi meta en la vida es ser tan buena persona como mi perro cree que soy".
    Por cierto, la perrita que tenía de pequeña se llamaba Layka...nuestras familias son muy originales con los nombres de perretes 😄

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A mí me hace especial gracia el nombre de Trosky (como el político ruso), que fue muy utilizado en Galicia en los 80 y 90. Me hace sonreír, jaja es coñerísimo. Hay nombres geniales, pero en mi familia no nos rompemos la cabeza y algumos nombres se heredan, como la perra de mi hermano y mi cuñada, que se llama Kira, como una que tuvieron mis abuelos. Y ya lo más sangrante es que mi hermano dice que cuando esta muera, le pondrá el mismo nombre a la siguiente. Para crucificarlo, vamos, jajaja.
      Muchas gracias por comentar, Chu¡!

      Eliminar
    2. Qué boa a frase, Su! Mencanta pensar que os cans nos teñan en tan alta estima, pero vai tí a saber...

      Eliminar
    3. A verdade é que co aumento de mascotas urbanas, o mundo dos nomes que escollen as donas resulta curioso, como cando escoitas chamar a Arístides ou a Gómez e asoma un galgo adoptado...
      Eu, dende logo, senpre fun de Trosqui e Laica sen saber por qué ata descobrer que foran os primeiros casos de maltrato animal institucional.
      E aínda que me gusta a canción de Rigoberta Bandini 'Perra', conservo predilección por outra de Nina Hagen titulada 'Wau wau'. Por se vos apetece: https://youtu.be/KRFmIK3Y-e0

      Eliminar
    4. Y Su ... Tu hermano lo que es, es un vago!!! Por no pensar otro nombre!!! Ohmeudeus!!! Y las va nombrando con números romanos, como los papas y los reyes? Kira III, Kira VI??

      Eliminar
  2. Fixen referencia a min mesmo com esta fotografía (xa vedes, coma querendo ser famoso), porque é a oposta a outra moi anterior en branco e negro na que un can toma o sol nunha franxa entre as alongadas sombras de dúas casas...
    Os cans... sempre. Basta cruzar a ollada con eles para saber se vai haber empatía ou o irritante ladrido 'afastador'. Se non vivise eu nun piso, enchería a miña vida coa deles, peidos incluidos (porque o fan con moita naturalidade e como querendo compartir jajaja).
    Agora, por imperativo familiar, teño gata e non hai color: cada vez que o destino ponme un can diante suscribo todas as túas fermosas palabras, Susana!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ey Fer, que os gatos son maravillosos tamén! A fama de independientes e ariscos ten que ver moito co trato e a vida que leven. Cho digo eu que teño duas gatas-can, que non me deixan nin a sol nin a sombra. Non quero crear polémica...pero as veces os cans son un poquito tontorrons.

      Eliminar
    2. Prefiero la tontorronería perruna a la marimandonería gatuna¡¡!

      Eliminar
    3. Ehhhh, que mis gatas no me mandan!!! Qué me despiertan todos los días a las 6 para comer ...cierto, que si están encima de mí durmiendo no me muevo aunque me den calambres... también. 🫤. Pero eso es cariño😅
      Fuera de broma, el carácter de los gatos es especial y a mí me fascina y hay que convivir a diario con ellos para que te encante. 😻

      Eliminar
  3. Pero non vos parece inxusta a vida urbana que padecen a cambio de convivir connosco?
    A todo o mundo lle parece ben que haxa que esterilizalos, obrigalos a pasear atados, con bozal, impedindolles cagar ou mexar onde queiran, e por suposto, poñerlles chip, prohibirlles achegarse ao cú de calquera conxénere porque temos présa... Pero gústanos pensar que son felices connosco pola vida regalada que lles damos.
    Un síndrome de Estocolmo en toda regla, vamos.
    Aínda así, seguen a parecerme do mellorciño no reino animal!

    ResponderEliminar
  4. A ver, Fer, que los animales se adaptan a lo que tienen, y mejor que nosotr@s. Tú si vives en una casa del tamaño de una cáscara de nuez te agobias pensando que vivirías mejor en una casa con finca y vistas al mar... Pero los animales no son conscientes de lo que nunca han conocido. Sí tienen instintos que son más difíciles de "capar". A mí me horroriza la esterilización, pero al estar en contacto con varias protectoras donde hay cada año miles de camadas no deseadas les llegan sin tener sitio ni dinero para mantenerlas, creo que actualmente las esterilización es una responsabilidad. Podría hablar horas sobre el tema animales de compañía, de hecho tengo el título de adiestradora, pero renegué de ese trabajo para no tratar con l@s dueñ@s de los animales...el daño que han hecho los programas de César Millán y sus sucedáneos con las estúpidas ideas del humano como macho alfa de la manada de perros😵... El problema es que los animales, igual que los hijos, los puede tener casi cualquier persona, sea responsable o no y ahí sí aparecen los problemas de perros aguantando mear 9 horas solo para que no lo tengas que limpiar...a ver cuant@s de nosotr@s aguantaríamos ese tiempo sin ir al baño, bajo amenaza de que nos zurren si lo hacemos dentro de casa🫣

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No sé porque el comentario anterior quedó como anónimo...conste en acta que soy yo la que lo hizo😁

      Eliminar
  5. Yo tb creo que se adaptan bien, por supuesto que sería mejor que viviesen en libertad y a sus anchas, pero bueno, la convivencia con el ser humano, aún en espacios reducidos, puede ser sana para ambos siempre que haya buenos tratos, por la mutua compañía y los férreos lazos de cariño que se crean. La esterilización, creo que es necesaria si no queremos que haya un descontrol absoluto, abandono de camadas.... Es ir contra el instinto, pero lo veo necesario.

    ResponderEliminar
  6. Acertado comentario, Susanónima! 😂 Pois estamos de acordo en todo, mozas! Disfruto da cercanía de calquer animal, e creo que eles sábeno e aproveitanse... 😉😉
    E esquezo toda a miña reflexión anterior en canto hai conexión, porque está claro que non hai debate gato-perro-periquito-mofeta, únicamente conta o afecto. E ademáis, e iso é o que quizais máis me gusta, ríome moito 😃😃

    ResponderEliminar
  7. Hola! , no me he olvidaso de comentar pero he estado de tournee y no tengo nada más que mi movil viejo que no me deja comentar.
    Que gran tema los perros ...que llorera cuado murio el perro de mis abuelos , Ringo , él cual como no podia ser de otra manera tenia de compañero a Trosky , se puede obsevar , nombres todos muy originales 😂😂😂.
    Una vez que fallecieron la verdad que nunca me plantee tener uno , mi hermano si que tuvo y alguna vez lo he paseado y eso pero la verdad no me veo capacitado para cuidarlo como se mereceria ...y reconozco la inmensa utilidad en muchas enfermedades como depresiones ...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ese barrilete!!! Qué alegría saber que sigues por aquí!! Ya me imaginé que estarías dando la vuelta al mundo. Geniales los nombre de tus perros. Yo tampoco me veo teniendo uno en el piso, aunque me encantan, pero tenemos a
      Toby en la aldea, que campa a sus anchas por una finca bastante grande y se le ve bastante feliz. Es un chuchín adorable. Era el niño mimado de mi madre. Y ahora el nuestro. Como terapia yo creo que son geniales. Ayudan a manifestar afecto y recibirlo, sobre todo y eso es fundamental. Y hablando de Ringo, por aquí ya empezaron los conciertos de Castrelos. Ayer estuvo Serrat, pero me lo perdí... y el 14 está Bryan Adams en Traviesas, igual me lo regalo que estoy ese día de cumple, jejjeje Saludiños Barri, muchas gracias por continuar con nosotros!!

      Eliminar