viernes, 8 de abril de 2022

La hojarasca

Fotografía: efialtes_fernando gonzález

Somos así de frágiles, como la hojarasca que cae al suelo con un testarudo golpe de viento. Aunque el tronco siga en pie, perdemos tantas cosas a medida que pasa el tiempo, que el desgaste de la corteza suele ser visible, palpable, brutal. De nada sirve tatuarse un corazón o una fecha. De nada sirve nada. Aquello que hagamos hoy, se borrará con el tiempo en cuanto dejen de recordarnos. Es la vida. Y sin embargo, -siempre y eternamente y sin embargo- seguimos escribiendo posts, completando álbumes de fotos, acumulando libros dedicados, quizá con el irrisorio fin de perdurar en el tiempo, de permanecer de alguna manera, de estar presentes en el mundo. Y es que nos dan miedo los finales, las grandes incógnitas, el desaparecer. Nadie ha vuelto y eso, lastima. Nadie ha dejado de morir. Y eso, aterra. Lo que importa es el camino, nos dicen. El transcurso del vuelo de cada una de esas hojas hasta que toca el suelo, dejando nuestra ramas limpias, desnudas, yermas. Lo importante es no sufrir más de la cuenta, mantener el equilibrio, distraerse mirando algún partido de tenis, no tomar azúcar ni grasas, dormir 8 horas a placer. Pero ¿quién no piensa en el después? Solo los niños están a salvo. Y de ellos, debemos aprender.

16 comentarios:

  1. Fer, vou querer unha copia desta foto, que é maravillosa¡!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Vas camiño de instalar a 'Casa Museo de Efialtes'... Jajaja
      Moitas grazas polo teu agarimo, Su!!

      Eliminar
  2. En cada cambio de estación (climatolóxica, aínda que o símil coas outras estacións merece atención..) persigo os signos que a natureza nos ofrece para que non nos extraviemos. Arriba, as polas espidas nomo vasos sanguineos, pero no chan o tronco sustentante, forte, e a derradeira cor do verán.
    Sí, non deixaremos rastro, pero finalmente os ciclos recordannos a nosa condición leve entre a beleza natural, o feito derradeiro de seren persoas con persoas querendose ás veces. Eso procuro catro veces ao ano, e -ás veces- hai unha imaxe que recolle ese arrecendo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. É unha sorte que non perduremos, unha cura de humildade, senón seriamos insoportables egocéntricos de dúas patas. Aínda así, chéganos ben. As cores da foto, son extraordinarias, así como a escolla de elementos que saen nela. Plas plas plas. É das miñas favoritas :)

      Eliminar
    2. Síiiii... Alégrome non só de non perdurar, senón de que os malos tampouco (aínda que sempre haberá algún). Perdurar debe ser o inferno! Jajaja

      Plas plas.plas grazas Su!

      Eliminar
  3. Si que somos frágiles😅😅😅 por suerte a veces no somos conscientes de lo fina que es la piel y que se puede romper con cosas simples como una mala contestación o una palabra a destiempo...
    Hoy tenía una conversación con mi compañera de trabajo si ser romántico es bueno para la formación como persona o no...si es rentable ser romántico y si eso hace que no se tenga los pies en el suelo y siempre sea todo una decepción...
    Siempre me ha hecho gracia como se empareja el estar triste con el ser débil y realmente no tiene porqué...
    😅😅😅

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jaja, menudo debate. Rentable, creo que no es. Es un drama, jaja. Y sin embargo, creo que nuestra generación aún lo es. No sé las siguientes. Puto cine, puta música, puta literatura, putas telenovelas, jajaja.
      Hay mucha PAS (persona altamente sensible) por ahí... yo creo que casi todos lo somos. A todos nos duelen los malos gestos, las malas palabras, las traiciones... a todos nos jode que nos traten mal.

      Eliminar
    2. Pois sí que hai material de discusión, sí!. Á fin e ao cabo, entre a tradición judeocristiana e o cinema norteamericano deberiamos estar todos fatal... E só son dous ingredientes!

      Eliminar
    3. El tiempo dirá cómo le va a las nuevas generaciones con las tecnologías y el romanticismo...yo creo que para la formación personal no es malo otra cosa son las expectativas de vida que eso es otro cantar... desconozco la educación y formación qué se dá sobre este campo en las escuelas... espero que exista 🙄🙄🙄

      Eliminar
    4. Uf, menuda combinación: romanticismo e tecnoloxías! 😂😂
      Quizáis as expectativas que xurdan a partires dos modelos forxados pola omnipresente industria do entretemento serán unha mala consecuencia se non se filtra. Tanto 'guolquinded' e derivados vainos afundir na distopía! Jaajajaja

      Eliminar
  4. Por cierto la foto genial , me ha encantado uno de un Horreo que está en la página del enlace...😊😊😊

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Saldrá en el blog, un poco más adelante...jiji

      Eliminar
    2. Moitas grazas, Barrilete! 😊😊
      A do hórreo é a parte inferior do de Carnota, ao mediodía.

      Eliminar
    3. A carnota fuera quitar chapapote hace ya vente años ...como pasa el tiempo 😅😅😅

      Eliminar
    4. Ostrassss... É certo: o des-Prestige! Xa case o esquezo...

      Eliminar