Genet Faílde Dominguez lee y comenta A Esmorga, de Eduardo Blanco Amor.

(acceder a subtítulos en gallego)

A Esmorga. Eduardo Blanco Amor. (Editorial Galaxia, 1970). 

Lee y comenta (abajo): Genet Faílde Dominguez.

Eran tres os esmorgantes, unha de moitas, a noite de esmorga.
Pra os que non a conhezan, esta obra , escrita en 1959, pertence a Eduardo Blanco Amor, autor que como moitos outros exiliase  cara Suramèrica co comezo da guerra civil.
A historia desenvòlvese na vila ourensà de Aurea e està protagonizada por Juan Farinha, (conhecido como o Bocas), Eladio Vilarchao ( ou tamèn o Milhomes, Setesaias ) e Cipriano Canedo ( Cibràn). Estes tres personaxes encòntranse na rùa e comeza asì a sùa esmorga. A esmorga è pra eles un xeito de desvanecerse da realidade. Asì è como llo explica Cibràn ao xuiz.

Cibràn sìntese perseguido polo "pensamento", unha especie de remordemento ou coinciencia que lle aparece cando fai algo que non deberìa ou està preocupado por algo ou alguèn. E que às veces ese "pensamento" è tan grande e que o ùnico remedio que atopa è a bebida. Este pensamento, a diferencia dos outros personaxes, (creo eu ) dalle a Cibràn unha faceta màis humano ante situaciòns desesperadas ou tràxicas. O feito de que lle apareza o pensamento significa que el mesmo arrepìntese do que fai ou que vai facer algo que "cre" que non debe facer pero acaba por autoconvencerse e autoxustificarse a si mesmo de que è o mellor. Con todo isto quero dicir que como Cibràn, nòs temos como dùas caras, unha a conveniencia e outra, a coinciencia.