martes, 8 de febrero de 2022

Llamadas

Fotografía: efialtes_fernando gonzález

Aún no lo sabéis, pero resulta que tengo una amiga imaginaria. Nos conocemos desde pequeñas, y , aunque hemos estado un tiempo alejadas, a veces juego a recrear y ella, como sin querer, se une a la fiesta. Gracias a esta foto, hemos vuelto a recuperarnos. Y es que al verla, le ha dado por pensar en el tipo de personas que serán esas que dejan un anuncio por palabras junto a su número de teléfono, en plena calle. "A lo mejor no es su número", le digo. "A lo mejor dan el de su suegro, o el de su prima favorita". Bromistas hay a porrillo. Pero mi amiga dice que no, que no hay más que leer, para saber que los que escriben esos anuncios son gente formada y con sueños por cumplir: dar clases particulares, vender peluches para pagarse los estudios o alquilar por horas a un marido manitas (con sus múltiples interpretaciones). "La gente que pega anuncios en las farolas merece un respeto", me repite. "Porque saben los que es bregar contra el viento y el celofán". Pero, ¿y los que rasgan el papelito? ¿Qué clase de personajes son? Ella disculpa a los que llaman, calificándolos de entes responsables a los que le gusta la sensación de ayudar, del deber cumplido. Pero, ¿y los que no lo hacen? ¿qué castigo merecemos aquellos que arrancamos el número y lo guardamos en el bolsillo hecho un gurruño sin la intención siquiera, de reciclarlo?

20 comentarios:

  1. Cando unha imaxe coma esta abre o caniño a textos tan acertados, pouco debo engadir...

    Quixen eivindicar a quen suplica dende un anuncio así ('merece respeto'!), porque 'saben lo que es luchar contra el viento...'. Mellor expresado, imposible, Su.

    Recolliches magníficamente a intención, grazas á amiga imaxinaria: quén deixa anuncios, por qué/para qué, e -sobre todo- destinatarios.

    E, por riba de todo, as insolidarias que arrincan o número e nin sequera o reciclan. Jajajaja, peor imposible.

    En todo caso, a idea do marido manitas da para unha historia exclusiva...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Esta foto é pura poesía, James. Gustaríame ter escrito algo máis poético, polo tanto, pero isto foi o que saíu... vaia por Deus. Terémoslle que poñer nome a esa amiga imaxinaria, acéptanse propostas :)))
      Por certo, quero mercar a foto porque é unha das miñas preferidas.Tamaño 10×15, que quero colocar varias xuntas. Mercareiche máis, non teñas medo. Falamos de prezo por wassap. Bicos.

      Eliminar
  2. Esto que saíu, como dis, tamén é pura poesía, Su!. Diches con todos os ingredientes que eu preparei sen sabelo: eu disparo sabendo que hai algo, pero ti daslle lexibilidade, sirve incluso para quen non queira ver.

    Para a túa amiga imaxinaria, Ariadna, claro, pois sen axuda non hai quen se aclare coa realidade...

    Del bisnes falaremos despois de cobrar a lotería... Juás

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ariadna, que nome tan sofisticado¡! Chamareille, Ari, que xa hai confianza dabondo, hahaha. Graciñas pola axuda. Non hai dúbida que despois de tantos anos sendo anónima, que a chame dalgún novo xeito vaille gustar¡!

      Eliminar
  3. Pues un saludo a tú amiga imaginaria ,quizás solo tenga ese número para este asunto, últimamente conozco a gente que tiene varios números , uno para la familia otro para los amigos y otro para el trabajo 🙄🙄🙄
    Incluso en su momento conocí a una persona con dos familias con números diferentes y que no se conocían entre ellos en ciudades distintas...un día enfermo y se descubrió el pastel...
    El otro día me encontré por la calle a Miguel Albadalejo...me sorprendió , resulta que quería hacer una película sobre la historia del niño que los servicios sociales le quitaron a sus padres por su peso ...al final parece que la familia no quiso...siempre me gustó mucho la primera película de Manolito Gafotas...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Saludada queda. Ella tb te dice hola majo, qué tal, jajaja
      Sí, lo de duplicar móviles suele traer cola... muy buena esa historia de la doble familia. Da para filmar una buena peli. O para un libro.
      No vi nada de ese director, salvo Aquí no hay quien viva, pero me atrae Rencor, y porque actúa Lolita (la nominaron al Goya; se lo llevó¿?). Creo que da una buena actriz dramática.

      Eliminar
  4. Tes razón, Barrilete: coa dixitalización seica se facilitou o perfil múltiple... e o máis doado de facer debe de ser adquirir teléfono! Jajaja.

    Estes tempos viríanlle ben ao persoaxe de Juanjo Millás en 'Tonto, muerto, bastardo e invisible'.

    Entón, a custodia dese rapaz foille retirada aos pais por razóns 'de peso' (pésima apreciación, seino)... Sorry, pero non vin a peli de M. Gafotas 😭

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Teño pendente ler ese libro. Pero primeiro lerei El mundo, porque xa o merquei.
      Os pais dese neno foron veciños meus :)

      Eliminar
    2. https://www.google.com/amp/s/www.lavanguardia.com/vida/20091030/53814039487/la-xunta-retira-la-custodia-de-un-nino-con-sobrepeso-a-sus-padres.html%3ffacet=amp
      Esta es la historia , Miguel Albadalejo quería hacer una película sobre el tema.
      Pues Lolita ese año ganó pero tenía truco ya que competía en mejor actriz revelación...
      Fue el año de "Los lunes al sol" y dónde "Hablé con ella" no gano nada , y después ganó el Oscar a mejor guión original y si la hubieseb enviado por la academia española hubiese ganado..."Los lunes al sol" no se entendía fuera de España y menos en Usa.
      Es curiosa por ejemplo la nominación a Óscar de Alberto Iglesias por "Madres paralelas" y en los Goya no está ni nominado...es curioso...
      Yo quiero ver "Drive my car" es relato en el que se basa se Murakami está muy bien pero tres horas...🙄🙄🙄veremos.

      Eliminar
    3. Pois xa contarás qué tal 'El mundo', Su...

      En serio foron veciños teus? Pois entón o mesmo podías colaborar no guión, ou facer un cameo, ou polo menos cobrar por algo, que é moi de cine de barrio... ;)

      Eliminar
    4. Teño pendente a Murakami, Barrilete, agradezo impulso para comenzar!

      A verdade que lograr 3 horitas de peli a partires dun relato de 50 páxinas ten mérito... pero non sei se a favor, ou en contra ;). Demasiado tempo sentado!

      Eliminar
    5. Sí que foi, sí, o pai do neno, cando era neno. Ao rapaz motivo de disputa non cheguei a coñecelo, así que non me toca papel ningún nesa peli, hahaha... pero como guionista, apúntome¡!

      Eliminar
    6. Tokyo Blues es su novela más conocida es todo muy melancólico , sino te va esas sensaciones es complicado entrar...tiene también un libro muy interesante que es Underground que es básicamente un trabajo periodístico sobre la secta que atacó con gas sarin el metro de Tokyo en el 95.
      Hay gente que lo odia y a muchos japoneses les parece demasiado occidental...
      La música la mayoría de las veces tiene mucha importancia en las tramas...es ponerse y probar...tiene mucha obra si te acaba gustando vas a disfrutar.

      Eliminar
    7. Pois xa sinto que non te saia unha colaboura, Su! Snif. Algún día te seguiremos dende a tele...

      Eliminar
    8. Sip, esa era a idea que tiña da súa obra, como tamén o dos extremos (amor e odio), e a verdade que o que me bota para atrás polo de agora é a melancolía.

      Grazas Barrilete!

      Eliminar
  5. Sí, tres horas son como para pensárselo. No creo que la vea salvo que alguien me la ponga muy bien...
    Cómo se titula el libro de Murakami en el que se basa¿?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues es uno de los relatos del libro "Hombres sin mujeres"creo que era el primero pero vamos que son 50 páginas , yo la iré a ver , a mí el director me gusta mucho pero no soy objetivo a mí el cine japonés me gusta 🤣🤣🤣

      Eliminar
    2. Pues cuéntanos qué tal. Yo creo que como mucho, me leeré el relato...
      Por cierto, viste la peli por la que nominaron a Bardem al Oscar. Yo no tenía ni idea...

      Eliminar
  6. Por cierto me he enterado en la librería que Juan Tallón ha publicado una nueva novela , no para ...
    Acabo de ver Licorize Pizza de Paul Thomas Anderson y me ha encantado , un placer ver al Hijo de Phillip Seymour Hoffman y Alana Haim la batería del grupo Haim que tiene con sus hermanas , las cuales también salen el La película...grupo muy interesante.
    Como dato curioso las hermanas Haim son las hijas del amor platónico del director , una profesora en su instituto , la cual también sale en la película , realmente sale toda la familia marido incluido.
    Viendo la película me acordé de la historia de Richard Linklater cuando rodó la primera película de la trilogía de "Antes..." Era basada en una historia real de su vida , conoció a una chica con la que habló toda la noche sobre la vida y siguieron en contacto pero la distancia termino con su amistad después del estreno de la primera película intentó encontrarla durante años hasta que consiguió saber que había falleció en un accidente de moto muchos años antes y no pudo ver la película estrenada , la última película de la trilogía está dedicada a Amy , Linklater refiere que esa noche marcó su vida para siempre...
    Y también me acordé de Stockholm , una película española del 2013 de Rodrigo Sorogoyen que posiblemente es una peli que debería ponerse en los colegios ...podría ser terror incluso...

    ResponderEliminar
  7. Obra maestra se llama. Sobre la desaparición de una escultura de Richard Serra, de varias toneladas. La tengo, pero aún no la empecé. Le dedicaron el Página dos de esta semana. Este tío se va a llevar el Nobel, jiji.
    Bonitas la historia que nos has contado. Y triste.

    ResponderEliminar