Me ha encantado este libro de relatos con la foto de un Furby en la portada, que fue, junto con el título, lo que me llevó a comprarlo, para descubrir que es diferente, innovador y un poco apocalíptico. No conocía al autor, pero sí la editorial, que ha publicado a Sabina Urraca. Lo recomiendo.
Dende logo, Su, o teu son as drojas literarias: con ese título, e máis un Furby na portada, eu sairía correndo a pedir as memorias da Obregón... 😆
E xa me parece pouco que resulte 'pouco apocalíptico'! Eso cómo é? Non nos extinguimos de todo? O sol estoupa, pero pouco? Estou empezando a pensar que vamos cascar, sí, pero de tanta distopía 😈
E cada vez que podo apuntarme a algunha posible alternativa a tanta negatividade, saio escaldado. Coma onte, nunha mesa redonda sobre a utopía da cidade que queremos na que unha urbanista e Sés (!) debatiron sobre o futuro... Todo ben, ate que ao remate, Sés estoupou e cargouse toda visión de luz ao final do túnel.
Cada vez gustanme máis as pelis alemanas dos sábados pola tarde.😭😭😭
Hahaha, non fuxas do negativo, que está por todas partes. Faite amigo da desgraza, intégraa na túa vida, xa verás que ben, hahaha. Sés é unha guerreira e unha gherrilleira. Funa ver hai pouco en concerto e sempre ten un discurso combativo contra o poder mal empregado. Paga a pena escoitala, cantar tamén.
Unha risa! Eu a intentar ollar cara á luz, e e todo son albaneis a poñer ladrillos na boca do túnel... Cago nas metáforas laborais! 🤣
Aiiiiii, os lodos... Sempre tan atractivos! 🤦 Sempre quedará un aquel de cinismo no que procurar refuxio (o título do libro do teu artigo fala por sí só), como a obra de Dorothy Parker: gústame moito 'El suicida', uns poucos versos cos que Diego Manrique fixera unha cuña recitada por unha artista mexicana hai moitos anos no seu programa El ambigú de Radio3 (como non sei facelo eiquí, póñoche a ligazón no Telegram).
Aquí va un enlace donde aparece el poema y se habla de su vida y obra, de la que no tenía ni idea. Interesante fichaje, James. Muy interesante. Gracias¡! https://www.jotdown.es/2015/12/instrucciones-para-la-vida-de-dorothy-parker/
Por cierto, hablando de infelicidad, recomiendo los podcats de Javier Peña y Blackie Books sobre Grandes Infelices. Maravilla. Yo he empezado por el de Sylvia Plath y el de Perec. Me han encantado.
Es el mismo Javier Peña que escribió "Infelices " supongo ... Creo que leí que era asesor de la Xunta y lo dejó cuando terminó el libro... Blackie books una gran editorial , me gusta mucho ese diseño que la hace tan única...
Aiii, cánta alejríaaaaa... Non sei por ónde empezar! 😅😂
Concordo contigo sobre B. Books, creo que acertan co deseño, e non é habitual.
Con J. Peña fixemos unha conexión de grupo no clube de lectura durante a pandemia sobre Infelices, que a min me gustou. É un tipo moi falangueiro, quizáis demasiado, pero resultou moi interesante comentar a súa obra...
Sí, es ese Javier Peña. Publica y colabora con Blackie, una editorial en la que no me importaría NADA publicar, jeje. Pero para eso hay que escribir y no estancarse, en fin.. Sí, James, os deseños de cuberta son acertados sempre. O tipo publicou tamén Agnes, pero non sei que tal. Teño que retomar Infelices, que o deixei pola metade, pois parecíame un pouco caos a mestura de personaxes... non sei. Non me atrapou.
Me ha encantado este libro de relatos con la foto de un Furby en la portada, que fue, junto con el título, lo que me llevó a comprarlo, para descubrir que es diferente, innovador y un poco apocalíptico. No conocía al autor, pero sí la editorial, que ha publicado a Sabina Urraca. Lo recomiendo.
ResponderEliminarDende logo, Su, o teu son as drojas literarias: con ese título, e máis un Furby na portada, eu sairía correndo a pedir as memorias da Obregón... 😆
ResponderEliminarE xa me parece pouco que resulte 'pouco apocalíptico'! Eso cómo é? Non nos extinguimos de todo? O sol estoupa, pero pouco? Estou empezando a pensar que vamos cascar, sí, pero de tanta distopía 😈
E cada vez que podo apuntarme a algunha posible alternativa a tanta negatividade, saio escaldado. Coma onte, nunha mesa redonda sobre a utopía da cidade que queremos na que unha urbanista e Sés (!) debatiron sobre o futuro... Todo ben, ate que ao remate, Sés estoupou e cargouse toda visión de luz ao final do túnel.
Cada vez gustanme máis as pelis alemanas dos sábados pola tarde.😭😭😭
Hahaha, non fuxas do negativo, que está por todas partes. Faite amigo da desgraza, intégraa na túa vida, xa verás que ben, hahaha.
EliminarSés é unha guerreira e unha gherrilleira. Funa ver hai pouco en concerto e sempre ten un discurso combativo contra o poder mal empregado. Paga a pena escoitala, cantar tamén.
Unha risa! Eu a intentar ollar cara á luz, e e todo son albaneis a poñer ladrillos na boca do túnel... Cago nas metáforas laborais! 🤣
ResponderEliminarAiiiiii, os lodos... Sempre tan atractivos! 🤦 Sempre quedará un aquel de cinismo no que procurar refuxio (o título do libro do teu artigo fala por sí só), como a obra de Dorothy Parker: gústame moito 'El suicida', uns poucos versos cos que Diego Manrique fixera unha cuña recitada por unha artista mexicana hai moitos anos no seu programa El ambigú de Radio3 (como non sei facelo eiquí, póñoche a ligazón no Telegram).
Aquí va un enlace donde aparece el poema y se habla de su vida y obra, de la que no tenía ni idea. Interesante fichaje, James. Muy interesante. Gracias¡! https://www.jotdown.es/2015/12/instrucciones-para-la-vida-de-dorothy-parker/
EliminarPor cierto, hablando de infelicidad, recomiendo los podcats de Javier Peña y Blackie Books sobre Grandes Infelices. Maravilla. Yo he empezado por el de Sylvia Plath y el de Perec. Me han encantado.
ResponderEliminarEs el mismo Javier Peña que escribió "Infelices " supongo ...
EliminarCreo que leí que era asesor de la Xunta y lo dejó cuando terminó el libro...
Blackie books una gran editorial , me gusta mucho ese diseño que la hace tan única...
Aiii, cánta alejríaaaaa... Non sei por ónde empezar! 😅😂
EliminarConcordo contigo sobre B. Books, creo que acertan co deseño, e non é habitual.
Con J. Peña fixemos unha conexión de grupo no clube de lectura durante a pandemia sobre Infelices, que a min me gustou. É un tipo moi falangueiro, quizáis demasiado, pero resultou moi interesante comentar a súa obra...
Sí, es ese Javier Peña. Publica y colabora con Blackie, una editorial en la que no me importaría NADA publicar, jeje. Pero para eso hay que escribir y no estancarse, en fin..
ResponderEliminarSí, James, os deseños de cuberta son acertados sempre. O tipo publicou tamén Agnes, pero non sei que tal. Teño que retomar Infelices, que o deixei pola metade, pois parecíame un pouco caos a mestura de personaxes... non sei. Non me atrapou.