"La loca cristiana, el guarda de seguridad de La Virreina, el del hotel Le Méridien, el mendigo de la Ronda de Sant Antoni. Cuando rompes a llorar en la calle los únicos que te dirigen la palabra son los que trabajan allí, al aire libre. Los transeúntes no se detienen; en la mayor parte de los casos, ni siquiera se fijan."
Este libro es, como lo define el autor, su autorretrato clínico, referido a los episodios de ansiedad que ha sufrido y de cómo éstos afectan a su mente, a su cuerpo y a sus relaciones interpersonales. Conciso, directo, crudo.
ResponderEliminarSi , es muy complicado el tema tanto de gestionar como de soportar por parte del que lo sufre.
ResponderEliminarMuy interesante , indagare en ello...
Gracias por las recomendaciones.
Me alegro de que te interese. Saludiños.
EliminarDiante dunha situación coma esa resulta difícil decidir se achegarse, ou continuar camiñando, pq supoño que a posibilidade de seren rexeitados pesa máis que a vontade de axudar. O que a min me sucede é o pouso de tristura, ou de culpa, que permanece se continúo camiñando.
ResponderEliminarNunha ocasión visitei, despóis de preparar a viaxe, unha papelería de ensoño con obxectos preciosos en varias prantas, e culminei a miña satisfacción cun refresco na tan cool terraza do ático. Unhas mesas máis alá sentou unha moza con expresión tristeira que foi acentuándose ate acabar nun pranto silandeiro con discretos saloucos. Foi unha tristura que me pareceu longa (quizáis non o foi tanto) e, a punto de me achegar, sentou con ela un traballador da papelería. Desbotei todas as posibles explicacións sobre a situación que acababa de presenciar e, ao marchar, ela ficaba soa de novo, aparentemente tranquila.
Hoxe, ás veces, sigo lamentando non terlle ofrecido consolo.
Menuda lembranza, tristeira e bonita. Penso que sempre é mellor achegarse e preguntar, pero non resulta fácil interferir na intimidade das persoas. Máis ás veces, hai que facelo, polo ben delas. E polo ben noso.
EliminarAsignatura pendente!
Eliminar